Kindercode lezen

Geschreven door Flore Joskin

Kinderen hebben naar gelang hun leeftijd en karakter verschillende manieren om je iets duidelijk te maken. Bij ons thuis kunnen we bijvoorbeeld een duidelijke poepcode onderscheiden, niet te verwarren met de snoepcode, al zit er wel een bepaalde oorzaak-gevolg-relatie tussen die twee.

De poepcode gaat als volgt:

Mijn dochter van twee staat heel stil in een hoekje van de woonkamer. In opperste concentratie. Zegt nu: ‘kijk ‘ns effe niet naar me mama’. En loopt dan ietwat rood aan. Dit is de code voor heerlijk poepen in je luier.

Mijn zoon van vijf zit heel stil op de bank. In opperste concentratie aan het kijken naar één of andere bizarre tekenfilmserie. Ik zeg: ‘zou je niet eens even naar de wc gaan schat?’. Hij loopt ietwat rood aan. Dit is de code voor in je broek poepen (alweer grrr), omdat dat zo lekker gemakkelijk is.

Mijn dochter van acht drentelt op de badkamer om me heen. Een beetje ongemakkelijk. Vraagt: ‘kun je nou eindelijk even weggaan mama’. Op mijn vraag waarom ik weg moet, trekt ze geërgerd haar wenkbrauwtjes omhoog. En ook dat is een kinderpoepcode.

De snoepcode

We hebben een snoepkastje: een plek waar koekjes, chocolade, spekjes en andere zoetigheid voor het grijpen liggen. Maar dat mag natuurlijk niet! Niet dat ik mijn kinderen al het lekkers ontzeg, maar ongelimiteerd snoepen is er bij ons niet bij. Maar goed: dat kastje en de mierzoete inhoud daarvan heeft een enorme aantrekkingskracht op de kinderen.

De kleinste van 2 komt breeduit lachend, triomfantelijk met een bijna opgegeten koekje naar me toelopen. ‘Kijk eens wat ik heb’, roept ze blij. Om op te vreten is ze dan en dat is dan ook exact wat ze met de rest van het verboden koekje doet.

Die van vijf zit heel stil in de keuken. Normaal kan ik geluidstechnisch prima volgen wat’ie doet (MAMA KIJK: DEZE KAN VLIEGEN/RENNEN/KAPOT/BREKEN, etc.), maar nu is het verdacht stil om hem heen. Als ik ga kijken staat hij met volle mond en het snoeppapiertje in z’n hand besmuikt naar me te kijken. ‘Ja, ik had even een snoepje gepakt, want ik dacht dat dat mocht.’

En ach, dat oudste kind van me. Die doet het meestal zo:

‘Mamaaaaa?’ [vragende toon, subtiel in toonhoogte stijgend]

‘Ja schat?’

‘Nou, ik wil iets vragen, maar ik denk dat het niet mag van jou.’

Nu volgt een lange stilte.

‘Wat dan schat?’

‘Nee, zeg ik niet, want het mag toch niet.’

En de codes van volwassenen? Iets subtieler, maar misschien net zo herkenbaar. Daarover later meer!

Geschreven door Flore Joskin

voor love2blog

april 2017

kijk voor meer