Leesvoer

Geschreven door Gaby Gijsberts

Ik ben dol op boeken. Altijd al geweest. Lezen is denken met iemand anders z’n hoofd. En dat heeft iets magisch. Vanaf het moment dat ik kon lezen, was het ook een van mijn meest favoriete bezigheden. Ik kan mij herinneren dat vroeger het wekelijks arriveren van de bibliobus één van de hoogtepunten van mijn lagere schoolperiode was. Dat was zo’n soort SRV-wagen maar dan helemaal volgestouwd met boeken. Het Walhalla op wielen. De enige deceptie die deze euforie ooit voor even heeft verdreven was toen de schooltandarts ook met zo’n SRV-wagen kwam. En daar hield ik toch een heel ander gevoel aan over.

Als je in de bibliobus iets van je gading had gevonden, dan kreeg je zo’n deftig kaartje met de uiterlijke inleverdatum erop gestempeld. En dat kaartje stopte de mijnheer van de bibliobus op een bijna plechtige manier en met een serieuze blik dan voorin één van de boeken. Niet dat ik dat kaartje nodig had. Ik verslond mijn boeken en binnen enkele dagen was het leesvoer op. Nadat ik de hele bibliobus had gelezen kon ik gelukkig met de fiets naar de bieb een dorp verderop. Daar hadden ze tot mijn grote vreugde nog voldoende voorraad. Ook tijdens mijn studietijd was de bibliotheek, na de stamkroeg om de hoek, “the place to be”.

Heerlijk vind ik het om helemaal op te gaan in een verhaal. En dan bedoel ik echt helemaal, dus op zo’n manier dat je de wereld om je heen even helemaal vergeet. En dat laatste kan wel eens lastig zijn. Bij het eindexamen Engels belde de school gelukkig waar ik bleef zodat ik nog net op tijd kon aanschuiven. Zo spannend was het verhaal waarin ik zat te lezen. Ook mis ik met enige regelmaat mijn bestemming in de trein omdat ik in een andere wereld zit.

Ik lees ook in meerdere boeken tegelijk. Als aperitiefje een smakelijke column van Youp van ’t Hek, als voorgerecht een paar hoofdstukken van een spannende Zweedse thriller van Camilla Låckberg en als hoofdgerecht een deel van de laatste nieuwe van Griet op de Beeck en mijn leeshonger is weer gestild. Tegenwoordig valt er ook heel wat aan tussendoortjes te snacken. Door de komst van social media kan ik tegenwoordig meelezen in het leven en de avonturen van al mijn Facebook-vrienden. Dit leesvoer is vaak erg wisselend van smaak. Sommige mensen delen alles, met een flauw en smakeloos resultaat. Anderen schrijven leuk en vlot en zijn goed te verteren. Maar mijn echte hart ligt toch bij boeken.

Mijn docent Nederlands van de middelbare school beweerde altijd dat je aan de inhoud van iemands boekenkast, iemands persoonlijkheid kunt bekijken. Als hij gelijk heeft denk ik wel dat ik de planken met thrillers toch maar ga verbannen naar de kringloopwinkel. Ik kijk in ieder geval wel altijd even. En meestal klopt het beeld van de boeken wel met hoe ik de persoon ken. De amateurhistoricus en de kunstliefhebber haal je er meestal snel uit. En ook via de boekenkast doet iemand zich soms mooier voor dan ie is. Kasteelromans worden direct weggemoffeld en pikante boeken staan niet in het zicht. Je kijkt dan tegen de volledige Winkler Prins encyclopedie aan en dat is reden om achterdochtig te worden omdat tegenwoordig toch iedereen alles op Wikipedia kan googelen. Helemaal ondoorgrondelijk zijn de mensen met een E-reader. Want hun boekenkast is electronisch gevuld, dus dat kun je als je op visite bent niet even lekker uitgebreid bekijken.

Mijn kroost heeft mijn leesliefde overgenomen. Zoon vreet Suske’s en Wiske’s en boeken over treinen en boomhutten met steeds meer verdiepingen. Middelste vindt dat J.K. Rowling te langzaam schrijft aan haar Harry Potter-oeuvre en Kleintje zit (met haar communiefeest in aantocht) iedere avond devoot met de kinderbijbel op schoot. En dat terwijl wij helemaal niet van die heilige boontjes zijn.

Onlangs zaten we aan tafel en kwamen een paar gezegden en uitdrukkingen langs waarin het woord “lezen” centraal stond. Zo kwamen we via “iemand de les lezen” en “met iemand kunnen lezen en schrijven” naar “een boek in één adem uitlezen” toen Middelste creatief uit de hoek kwam. “Wie schrijft die blijft!” bracht ze in. Toen wij in koor sputterden dat het niet om schrijven maar om lezen ging vulde ze aan met een eigen verzinsel: “Wie leest heeft feest!”. En dat klopt helemaal!