Praten over eten is makkelijk.....

Geschreven door Vivian

Het is prachtig weer, nu op de terugweg van een weekje vakantie met dubbele gevoelens en een poging om de accu op te laden voor een paar hele drukke weken met diverse cateringen.

Deze keer geen verhaal over eten wat voor mij heel makkelijk is, maar een andere kant die ook bij mij, bij ons hoort. Ook mijn leven (zoals bij velen natuurlijk) gaat niet altijd over rozen en des te meer realiseer ik me dat werken, ons eigen cateringbedrijf en geld verdienen voor mij erg belangrijk is, maar NOG veel belangrijker om tijd vrij te maken om die kostbare tijd met mijn geliefde gezin, familie en vrienden door te kunnen brengen. Voordat je het weet en het je realiseert kan het namelijk misschien niet meer.

Opa is ongeneselijk ziek en daarom hebben wij deze keer besloten om de vakantie in de buurt van opa en oma door te brengen. Het werd het Leekstermeer in Drenthe. Niet meteen naast de deur, maar een prachtige plek met genoeg te doen. Je zou het hier bijna vergeten.

Het werd een weekje met angsten, verdriet en schrik maar met name ook fijne momenten samen, mooie nieuwe herinneringen, fietsen door de prachtige natuur (opa & oma op de scootmobiel, Drentse bastards ????)

We aten echt vers boerderij ijs en pannenkoeken en werkten met de hele familie in hun tuintje om deze een liefdevolle behandeling te geven.

Opa heeft zienderogen genoten en wij dus ook en hoe moeilijk is het dan dat je weer afscheid moet nemen niet wetende wanneer en of je elkaar ooit weer gaat zien. Die vervloekte afstand ook :-(

Ik schrijf dit dan ook voor Gertjan en zijn familie als herinnering, om te laten zien dat ik niet alleen heel veel van mijn eigen gezin, ouders en familie houd, maar zeker ook van jullie en om strakjes samen terug te kunnen kijken en trots te kunnen zeggen:” wat goed dat we die week daarheen zijn gegaan!”.

Lieve opa, ik hoop dat je nog lang pijnloos bij ons mag zijn en dat we misschien nog meer mooie momenten samen met jou en oma Gerda kunnen hebben, maar dat alleen als dat voor jou nog dragelijk is en je oprecht van die momentjes (al zijn het nog maar hele kleine) kunt genieten?